Brassavola tuberculata

Hooker nie Barbosa-Rodrígues, 1829
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Epidendreae
Podplemię: Laeliinae

 

Foto: © Dale Borders. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Brassavola tuberculata

Synonim: Brassavola fragrans Lemaire, Brassavola gibbsiana B. S. Williams, Brassavola perrinii Lindley, Brassavola revoluta Barbosa-Rodrígues, Brassavola trinervis Lindley. Podane synonimy są wymieniane przez największe współczesne autorytety w tej dziedzinie. Ponadto, Withner (1996) dołącza nazwę Bletia tuberculata (Hooker) Rchb. f. i Brassavola tuberculata Barbosa-Rodrígues, natomiast wyklucza z listy synonimów Brassavola perrinii Lindley. Choć większość współczesnych autorytetów uznaje tylko Brassavola tuberculata za ważną nazwę, to te rośliny nadal są powszechnie uprawiane i sprzedawane jako Brassavola perrinii. W literaturze gatunki te zostały tak dokładnie poplątane razem poprzez różne scalania i rozdzielania, a zamieszanie jest tak duże, że może nigdy nie będziemy wiedzieć z całą pewnością, która informacja dotyczy której rośliny, ani która roślina jest uprawiana i sprzedawana. Bardziej szczegółowa dyskusja dotycząca zamieszania wokół obu tych gatunków znajduje się przy opisie Brassavola perrinii. 

Występowanie:

Brazylia - stany Sergipe, Minas Gerais, Rio de Janeiro, Săo Paulo, Paraná, Santa Catarina i Rio Grande do Sul. Większość osób opisujących ten gatunek podaje, że rośliny spotyka się w bardzo zróżnicowanych siedliskach naturalnych obejmujących zimne tereny górskie, gorące niziny, sawanny i wszystkie środowiska pośrednie. Ponadto Brazylijczycy podają jako obszary występowania także stany Mato Grosso, Ceará, Bahia, Pernambuco oraz okolice miasta Brasilia w Dystrykcie Federalnym. Taki obszar występowania jest podawany, gdy Brassavola perrinii jest wymieniana jako synonim. Jak to podano przy opisie Brassavola perrinii sądzimy, że rośliny spotykane na cieplejszych nadbrzeżnych terenach mogą być gatunkiem Brassavola tuberculata, natomiast te z terenów chłodniejszych to może być raczej Brassavola perrinii.  

Klimat:

Skrajne zanotowane temperatury to 39°C i 8°C.
Średnia wilgotność około 80% przez cały rok.
Opady od 41 mm w styczniu do 130 mm we wrześniu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 23,9/17,2°C w styczniu do 29,4/22,8°C w sierpniu.
Okres kwitnienia: Od marca do listopada z maksimum przypadającym w czerwcu.

Uwagi różne:

Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych pochodzi z doniesień hodowców. W warunkach naturalnych rośliny kwitną od lata przez jesień aż do początku zimy. Wspomnieliśmy już zamieszanie dotyczące identyfikacji Brassavoli perrinii i Brassavoli tuberculata, więc jeśli roślina opisana jako Brassavola tuberculata nie rośnie i nie kwitnie tak dobrze, jak powinna, to rozwiązaniem problemu może być stopniowe przeniesienie jej w chłodniejsze warunki, w jakich rośnie Brassavola perrinii. Hawkes (1965) uważa, że plamki na spodzie kwiatów są podstawową cechą odróżniającą Brassavola tuberculata od Brassavola perrinii. 

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Epifit o wzroście sympodialnym, średniej wielkości, dorastający do wysokości 18-38 cm. 

Pseudobulwy/łodyga:

Pseudobulwy mają długość 6-15 cm. Krótkie, cylindryczne pędy są gęsto skupione, mogą mieć 2-4 węzły i mogą mieć pokrój wyprostowany lub zwisający. Pokryte są suchymi, jakby papierowymi, rurkowatymi osłonkami. 

Liście:

Liście mają 12-22 cm długości i 0,4-0,8 cm szerokości. Każdy przyrost tworzy pojedynczy, półcylindryczny, lekko wyprostowany lub zwisający liść z głęboką centralną bruzdą na górnej powierzchni. Może być nieco albo mocno zakrzywiony i zwęża się, tworząc ostry koniuszek. 

Kwiatostan:

Kwiatostan ma 5-8 cm długości. Wyprostowany lub łukowato wygięty pęd kwiatowy wyrasta u podstawy najmłodszej dojrzałej pseudobulwy. Każdy kwiat jest osadzony na bardzo długiej szypułce i zalążni. 

Kwiaty:

2-6. Bardzo trwałe, podobne do gwiazd kwiaty mają 6-8 cm średnicy. Wydzielają zapach podobny do zapachu wanilii, zwłaszcza nocą. Wydłużone, wąskie, ostro zakończone płatki obu okółków są blado żółto-zielone, często mają kilka czerwonawo-purpurowych plamek na spodniej stronie. Płatki obu okółków mają 3,5-4,5 cm długości i 0,5-0,7 cm szerokości. Wyprostowany lub zakrzywiony płatek grzbietowy jest nieco dłuższy od płatków okółka wewnętrznego i nieco sierpowatych płatków bocznych. Warżka o kształcie jajowatym jest szeroko rozpostarta, ma 3,0-3,5 cm długości, 2,5-3,0 cm szerokości, jest błyszcząco-biała z kilkoma wypukłymi żyłkami oraz żółto-zieloną plamką w gardzieli. Nieregularne krawędzie warżki są mniej lub więcej pofalowane. Wystający prętosłup i pokrywa komory pyłkowej są białe.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina ciepłolubna.

Latem średnia temperatura dnia wynosi 28-29°C, nocy 22-23°C, z dobową amplitudą 6-7°C. Rozległy obszar występowania tego gatunku wskazuje, że rośliny powinny adaptować się zarówno do warunków cieplejszych, jak i chłodniejszych niż te wskazane w danych klimatycznych. Choć rośliny te adaptują się stosunkowo łatwo do różnych warunków, to uprawiający je podają, że rosną najlepiej w warunkach temperaturowych umiarkowanych do ciepłych. Nasze rośliny niezbyt dobrze rosną i niezbyt dobrze kwitną przy zimowych temperaturach w pobliżu 10°C. 

Światło:

25000-35000 luksów. Światło powinno być nieco przefiltrowane lub rozproszone, a rośliny nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie południowego słońca. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. 

Podlewanie:

Przez większość roku opady są umiarkowane do obfitych, ale w okresie późnej jesieni i na początku zimy, przez 2-3 miesiące, warunki zmieniają się na nieco bardziej suche. Uprawiane rośliny powinny być mocno podlewane w okresie aktywnego wzrostu, ale korzenie muszą zawsze szybko wysychać po podlaniu. Późną jesienią podlewanie należy ograniczyć. 

Nawożenie:

Rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Nawóz o dużej zawartości azotu jest korzystny w okresie od wiosny do połowy lata, a nawóz bogatszy w fosfor powinien być stosowany późnym latem i jesienią. 

Podłoże:

Te rośliny charakteryzują się nieco zwisającym pokrojem, co sugeruje, że najłatwiej będzie je prowadzić, gdy zostaną zamocowane na podkładce lub umieszczone w wiszącym koszyczku wypełnionym bardzo grubym, luźnym, szybko przesychającym podłożem. Rośliny dobrze rosną zamocowane na kawałkach paproci drzewiastej lub korka, ale w okresie lata wymaga to zapewnienia wysokiej wilgotności i codziennego podlewania. W okresie wyjątkowo gorącej i suchej pogody zamocowane rośliny mogą wymagać nawet kilkakrotnego podlewania w ciągu dnia. Niektórzy używają wyłącznie podkładek z korka lub paproci drzewiastej. Przy naszych chłodnych, suchych zimach osiągamy znacznie lepsze wyniki, używając doniczek wypełnionych mieszaniną ok. 80% pociętych włókien paproci drzewiastej, 10% węgla drzewnego i 10% perlitu. Przesadzanie lub podział rośliny powinny być wykonywane tylko wtedy, gdy rozpoczyna się wzrost nowych korzeni. Hodowcy podają, że roślina wolno wraca do pełni sił po częstych podziałach i sugerują, że rośliny są znacznie zdrowsze i żywotniejsze, jeśli zamiast przesadzania przełoży się je do większego pojemnika z dobrym drenażem, zakładając, że podłoże nie zostało rozłożone. 

Wilgotność powietrza:

75-80% przez cały rok. 

Okres spoczynku:

Średnia temperatura zimą wynosi w dzień 24°C, w nocy 17-18°C, z amplitudą dobową 7°C. Rośliny mogą zaadaptować się do warunków zimniejszych lub cieplejszych o kilka stopni niż podane. W okresie zimy opady deszczu w naturalnym siedlisku są niższe, więc uprawianym roślinom ilość dostarczanej wody należy w tym okresie zredukować. Nie wolno jednak pozwolić, aby rośliny pozostawały suche przez długi czas. Na północnych obszarach siedliska porą suchą jest lato. To jest sytuacja odwrotna w stosunku do standardowego schematu mokro/sucho podanego w danych klimatycznych, co w uprawie nie jest tak istotne, szczególnie pod sztucznym światłem, przy niewielkich zmianach temperatury i długości dnia w ciągu roku. Natomiast ważne jest zapewnienie okresu suchego spoczynku, gdy nowe przyrosty osiągną dojrzałość. Jeśli rośliny uprawiane są w warunkach ciemnego, krótkiego dnia, który występuje w umiarkowanych szerokościach geograficznych, to taki suchy okres spoczynku najłatwiej zapewnić zimą. Nawożenie należy zredukować lub całkowicie wyeliminować aż do momentu, gdy wiosną rozpocznie się intensywniejsze podlewanie.